زمانی که از پا در می آییم و در خاطرات نا آشکار رویداد های درناک یا فقدان های حل نشده غرق می شویم؛ حضور داشتن با فرزندانمان دشوار می شود. تهاجم های موضوع های حل نشده؛ چگونگی شناخت ما از خودمان و نحوه ی تعامل ما با فرزندانمان را به طور مستقیم تحت تاثیر قرار می دهد. وقتی موضوع های حل نشده داستان زندگی ما را می نویسد ما نویسنده زندگی نامه خود نیستیم؛ صرفا ثبت کننده ی چگونگی ادامه تهاجم گذشته هستیم که اغلب بدون آگاهی ما؛ به تجربه ی زمان حال ما هجوم می آورد و مسیر های آینده ی ما را شکل می دهد. ما دیگر انتخاب های فکورانه در مورد شیوه های فرزندپروری انجام نمی دهیم بلکه بر اساس تجربه های گذشته خود واکنش نشان می دهیم.
